Pierwsza hipoteza: kto dociera na jakąś pustynię, ten ucieka z jakiegoś innego miejsca.
Pracownicy elitarnej klasy menedżerskiej pracują w świecie tożsamości peformatywnej i sygnalizacji cnót, eksponując swoją zdolność do wykonywania zwykłych rzeczy w zasadniczo wyższy i lepszy sposób.